زن باش زن

قدیما می گفتن شادی که وارد خونه میشه پشت درارو بنداز که نتونه بیرون بره ، حالا فکر میکنم غمها ی امروزی از پنجره های دو جداره و درب های ضد سرقت هم داخل میشن  ....

 آدمها عصبانی میشن ، داد می زنن و بعد درست مثل یه اتشفشان خاموش میشن ، بعد برمیگردن و به خرابی هایی که از خودشون گذاشتن خیره میشن . راستی چرا داد می زنیم ، یادمه جایی خوندم چون قلبهامون از هم فاصله گرفته و دیگه صدای همو نمیشنون. 

یه روزی توی زندگیم بود که با خودم عهد کردم قدم که برمیدارم فکر کنم ، فکر کنم بعدحرف بزنم ، چندین بار سعدی عزیز گفت زبان در دهان ای خردمند چیست ? کلید در گنج صاحب هنر ... و درست بود ، حق بود حرف سعدی ... و من استاد فراموشی 

گاهی نمی تونی قصر در بری ... همه یه ذره بین دستشون میگیرن تا پیدات کنن ... حتی همسرت ... حتی مادرت ... دیگه نه می تونی ناز کنی دیگه نمی تونی بچگی کنی ...... پس اشتباهاتت رو بپذیر ، زن باش زن

مخاطب خاص دارد .... یک مخاطب خاص به اسم خودم