قصه ی پر غصه ما آدم ها

تنهایی حس عجیبیه . نمی دونم تا حالا حس تنهایی رو داشتی ؟ . از تنهایی شاید فقط بخاطر ورود اتفاقات عجیب و غریب یا صداهای عجیب و غریب به خلوتم می ترسم . تلویزیون رو روشن می کنم و کارهامو انجام میدم . اما این حس زمانی رنج آور میشه که بدونی کسی تو رو یادش نیست . یعنی بدونی آدمهایی در نزدیکی تو هستن که حتی براشون مهم نیست امروز تو چطور گذشت . این حس برای من با وجود تکون های نیلا توی وجودم کمتر شده و می دونم کسی هست که چند ماه دیگه بیرون میاد و صدای خنده ها و گریه هاش تنهایمو پر می کنه !

نمی دونم اگه نیلا بزرگ بشه بزرگ بشه و باز بزرگ بشه اون دور دورا که دیگه هیچی نمی تونم تصور کنم تنهاست یا نه ؟ مطمعنم دنیا اونقدر تغییر می کنه که حتی اگه براش یه خواهر یا برادر بیارم بازم تنها می مونه . شاید مادر و پدرش هم وقت نکنن بهش سر بزنن و ... آخ خدایا چقدر غمناک . قصه ی زندگی ما آدمها چقدر دردآوره ... پس چرا ما آدم ها مثل قصه ی روباه و مسافر کوچولو اهلی هم میشیم و بعد همدیگه رو گم می کنیم لای هیاهوی زندگی ؟

دیروز خیلی تنها بودم ... قصه ی تنهایی من غصه نداشتن آدم ها ی مهربون نبود ... غصه ی بودن آدمهایی بود که می دونستن من با یه تلفنشون هم خوشم اما ازم دریغ کردن ... و این قصه ی پر غصه سر دراز داره ... زمانی میرسه که من اینقدر سرم شلوغه که چون یادم می مونه که این روزها یادم نبودن به یادشون نمی یارم ... به همین راحتی